Zamiast uciekać, lepiej działać

"Jak ten czas szybko leci" - ulubione sformułowanie mojego dziadka, które jest odpowiedzią na niemal wszystkie pytania. W moim przypadku będzie to wymówka, przyznaję się bez tortur. Dawno temu zakończył się sezon żużlowy. Dawno, bo miesiąc temu, a ja nie przysiadłam, żeby go w swoim stylu podsumować. Nie będę jednak produkować się na temat cyklu Grand Prix, Ekstraligi, czy Nice 1.LŻ. Nie oszukujmy się, jestem zbyt młoda i niedoświadczona, żeby się na to porywać. W zamian za to podsumuję swój pierwszy rok w Gdańsku. Dlaczego chciałam wracać i co mnie powstrzymało? Czego się nauczyłam przez ten okres? Dowiecie się Państwo po lekturze. Zapraszam serdecznie!

źródło: WybrzeżeTV

Moje pierwsze miesiące w Gdańsku były okropne. Zderzyłam się z uczelnią i z trudem przestawiałam się z licealnego trybu nauki na  akademicki. Do tego doszło życie w wielkim mieście. Awarie tramwajów, dojazd niemalże wszędzie zajmował ponad 30 minut. Dla porównania w Zielonej Górze jest możliwość przejścia z jednego końca na drugi w niecałą godzinę. Dodatkowo jestem strasznie wrażliwa i o tęsknocie za rodziną lub wyjeżdżaniem z domu ze łzami w oczach nie muszę wspominać. Świadomość, że jestem tutaj sama sprawiała, że częściej myślałam, żeby wrócić. Przecież miejsce na polonistyce w Zielonej Górze się znajdzie. Plan był taki, że zaliczam semestr i wracam tam skąd przyszłam, a raczej przyjechałam.


Tuż przed sesją, podczas przeglądania Facebooka natknęłam się na post Wybrzeża Gdańsk o poszukiwaniu redaktorów. Zrobiłam screena, wysłałam do znajomych i oni mówią: "Kinia, zgłaszaj się". No i wysłałam. Później oblałam swoje pierwsze kolokwium, przyszła sesja i zapomniałam o tym całkowicie. Jakie było moje zdziwienie, kiedy przyszła odpowiedź. Nadeszła w najlepszym momencie, bo gdy byłam najbardziej zdeterminowana na powrót do domu.

Po przerwie międzysemestralnej miałam powód, żeby wracać. Nie była to chęć zdania ogromnego kolokwium z filozofii. Wizja dziennikarskiego rozwoju i zobaczenia żużla od wewnątrz zaważyła o mojej decyzji. Zostaję i podnoszę rękawice. Dzisiaj okazuje się najlepszej z możliwych. W Zielonej Górze jedyne na co mogłam liczyć to relacjonowanie meczów Piłkarskiego Falubazu na poziomie III ligi. Takie rzeczy robiłam już w liceum, a jak wiadomo apetyt rośnie z wiekiem. W moim przypadku dotyczy to wiedzy jak i niestety jedzenia (co widać na załączonych obrazkach). Wiosna zmieniła całe moje spojrzenie na Trójmiasto i moją obecność w nim. Otworzyłam się na ludzi, na okolicę, w której mieszkałam no i oczywiście na żużel. Myślałam, że publikacje na oficjalnej stronie Wybrzeża Gdańsk będą szczytem moich możliwości. Co musiałam myśleć, kiedy powiedziano mi, bym spróbowała sił przed kamerą? Byłam w takim szoku, że chyba nie pamiętam. Przegrany mecz z Motorem Lublin był debiutem i jak się okazało chyba nie najgorszym, bo mnie nie wycieli.

źródło: WybrzeżeTV

Później poszło już z górki. Były mecze wyjazdowe, w których miałam przyjemność brać udział. Moja wiedza na temat żużla rosła z każdym tygodniem poprzez regularne oglądanie spotkań, rozmowy z ludźmi, którzy na tej dyscyplinie zjadają zęby. Zaczęłam też inaczej patrzeć na sport jako całość. Kibicowska perspektywa mocno zawęża. Wiele decyzji wydaje się kibicom nie do przyjęcia. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. To co zobaczyłam, kiedy biegałam z mikrofonem po parku maszyn pozwoliło mi stać się bardziej wyrozumiałą, obiektywną wobec innych, ale wymagającą w pierwszej kolejności od siebie. Staram się nie szukać niesprzyjających okoliczności wokół siebie, a dostrzegać wady w sobie i być otwartą na konstruktywną krytykę.


Za mną pierwszy sezon, okres próbny. Od teraz nie ma miejsce na słabości, wstyd i wpadki. Zaczęłam najciekawszą przygodę w życiu, ale chcę, żeby wyglądała już poważnie. W miejscu, do którego dążę, nikt nie będzie się nade mną rozczulał tylko i wyłącznie dlatego, że pochodzę z wioski lub jestem bardzo młoda. Im szybciej nabiorę wprawy tym lepiej. Przecież żużel to sport dla twardzieli, o stalowych nerwach. Nie mogę być frajerem i odstawać. Chcę pokazać przede wszystkim sobie, że twarda ze mnie babka. W końcu Sylwestrzaki to kozaki!

 

Fot. Yesforphotos

  

Gdzie większe pieniądze, tam mniejsze sentymenty

Do rozpoczęcia oficjalnego okienka transferowego pozostało kilkanaście dni. Można więc sądzić, że największe, transferowe emocje jeszcze przed nami. Skoro to, co obserwujemy obecnie jest tylko "preludium" do całego widowiska, to boję się pomyśleć co będzie, gdy rozpocznie się listopad. Najbardziej gęsta atmosfera skumulowała się w Zielonej Górze, a konkretnie wokół dość sensacyjnego odejścia Grzegorza Zengoty z Falubazu. Oficjalne stanowisko klubu, odpowiedź zawodnika, słowne dyskusje. Wszystko oczywiście na bardzo wysokim poziomie, bo na oczach internatów, za pośrednictwem mediów społecznościowych. Czy w XXI wieku nie da się niektórych rzeczy przeprowadzić kulturalnie i w zaciszu klubowych gabinetów? Chyba, że wraz z pewnym poziomem kończy się kultura.

Grzegorz Zengota jest osobą, której w Zielonej Górze i okolicach przedstawiać nie trzeba. Zaryzykuję stwierdzenia, że kojarzy go 80% lubuskiej społeczności i to nawet niezwiązanej z żużlem. Odważna teza, ale przecież to są moje rodzinne strony, więc wiem o kim się rozmawia. Lubiany, szanowany, choć musiał nasłuchać się negatywnych określeń po słabszych meczach. Przede wszystkim wychowanek. Wychowanek, który na długie lata "wyemigrował" by doskonalić swoje umiejętności na torach w Częstochowie i Lesznie. Wrócił w ubiegłym roku i ucieszył tym samym rzesze kibiców. Okres w Zielonej Górze okazał się słaby dla niego jak i całej drużyny. Zimą Falubaz nie oślepiał blaskiem gwiazd, nie miał przysłowiowej "petardy". Na papierze wyglądał przeciętnie, ale wyróżniał się jednym elementem: ilością wychowanków. Walka o utrzymanie w Zielonej Górze nie pasuje. Ludzie odzwyczaili się, bo od wielu lat ściga się tutaj o najwyższe cele i po tym "chudym" roku Zarząd pragnie do tego powrócić. Trzeba tylko zadać sobie pytanie, czy cel uświęca środki.


O domniemanych wzmocniach spekuluje się od bardzo dawna. Wszystko było nieco spowolnione przez brak stuprocentowej pewności, czy Falubaz zostanie w PGE Ekstralidze. Wiadomo było, że bez względu na rezultat w barażu, barwy Falubazu będzie reprezentował Piotr Protasiewicz i Patryk Dudek. Do tej dwójki należałoby dobierać kolejnych żużlowców. Z Falubazem łączy się Martina Vaculika i Nickiego Pedersena. Miejsce dla jednego z nich musiał zwolnić Grzegorz Zengota. Kością niezgody pomiędzy zawodnikiem, a klubem były pieniądze. "Zengi" podobno domagał się podwyżki, na którą nie chciano przystać, dlatego też ich drogi ponownie się rozchodzą. Ale za to z jakim echem. Klub mówi o pieniądzach, a Grzesiu zaprzecza. Piłeczkę odbijają kolejne osoby z klubu i na oczach kibiców robi się solidne bagno. W erze specjalistów od PR (Public Relations) może warto byłoby skorzystać z ich pomocy, żeby to rozstanie chociaż pozornie wyglądało przyzwoicie? Grzegorz chciał podwyżki i musiał odejść, ale czy to oznacza, że ktoś taki jak Nicki Pedersen, czy Martin Vaculik będą jeździć za ładny uśmiech? Nie mam aż tak bujnej wyobraźni.

Kiedy przeczytałam o kulisach rozstania zielonogórzanina z zielonogórskim klubem, od razu stanęłam po stronie zawodnika. Pod postem "Zengiego" Marcin Grygier wspomniał, że to będzie najczęstsza reakcja kibiców. Klub chce ratować swoje finanse kosztem wychowanka. Może to być w miarę logiczne dopóki się nie wie, kto ma przyjść w jego miejsce. Za przykład wezmę Nickiego. Zamiast żużlowca związanego emocjonalnie z miastem, kibicami, przyjdzie ktoś, kto zmienia barwy w prawie każdym oknie transferowym. Oprócz tego nie ma dobrej opinii. Jeśli ktoś mówi o najemnikach, to jego nazwisko nasuwa mi się jako pierwsze. Przychodzi dla kasy, robi to co musi i przy pierwszej, lepszej okazji ucieka. Doceniam jego osiągnięcia, bo samo nic do niego nie przyszło, ale nazwisko Pedersen mnie na W69 nie przyciągnie. Kibice chcą oglądać, podziwiać, pokazywać dzieciakom "swoich" zawodników. Dzieci często wzorują się na osobistościach pokroju Patryka Dudka, Piotra Protasiewicza, czy właśnie Grzegorza Zengoty. W życiu nie pozwoliłabym, aby moi siostrzeńcy upatrywali w Nickim Pedersenie wzór do naśladowania. Prędzej zabronię im chodzić na żużel i zabiorę na Ekstraklasę.

Szkoda, że włodarze klubu odchodzą od wizji "swojskiej drużyny". Fakt, wielu wychowanków zostanie, ale to już nie będzie ta drużyna. Trudno mi w tej sprawie zachować obiektywizm, bo wzrastałam w wiernym kibicowaniu zielonogórskiej drużynie. Męska część rodziny nie pozwoliła, abym nie identyfikowała się z Falubazem. Teraz mieszkam w Gdańsku, próbuje swoich sił jako dziennikarka przy tutejszej drużynie żużlowej, ale do Zielonej Góry wracam z przyjemnością. Nie wiem tylko, czy z taką będę iść na mecz ligowy Falubazu. W obecnym sezonie nie było wyników, ale były mecze, gdzie wychodziła drużyna, na którą nie umiałam się wkurzać za przegrany mecz. Robili co mogli dla drużyny, dla siebie, ale także dla tych, którzy siedzieli na trybunach.


Żużel dla zawodników jest pracą. Są jak orkiestra: grają tam, gdzie ich chcą. Szkoda, że "Zengiego" zabraknie w szeregach Falubazu, szkoda, że rozstanie wygląda tak, a nie inaczej. Za tę burzę w internecie obu stronom należy się żółta kartka. Pokazuje mi to, że tam, gdzie w grę wchodzą tak olbrzymie pieniądze, których pewnie przez 20 lat życia nie widziałam, nie ma miejsca na sentymenty. Podobno cel uświęca środki, a lepsze jest wrogiem dobrego. Pożyjemy, zobaczymy. Oby nie spełnił się najczarniejszy scenariusz.

 

Fot. Yesforphotos

Czas ostatecznych rozstrzygnięć

Wszystko co dobre szybko się kończy. Dotyczy to również sezonu żużlowego. Aura daje znać, że z ciepłego lata pozostały już jedynie wspomnienia, a niezbędnikiem każdej stylizacji zaczyna być parasol. Już wkrótce żużlowcy schowają swoje motory do garaży na długie, zimowe miesiące. Nim jednak to nastąpi, czeka nas kwintesencja całego sezonu - wielkie finały. Czy poziom pierwszych, finałowych rywalizacji spełnił oczekiwania sympatyków żużla i czy pogoda nie popsuje wielkiego świętowania? 

Finałowe ściganie rozpoczął pojedynek pomiędzy kandydatami do awansu z Nice 1. LŻ. ROW Rybnik podejmował na własnym torze lidera sezonu zasadniczego - Speed Car Motor Lublin. Rybniczanie w niedzielę rozpoczęli walkę o powrót na żużlowe salony, zaś Motor stopniowo próbuje na nie wejść. Zdecydowanie więcej asów w rękawie mieli podopieczni Krzysztofa Mrozka. Atut własnego toru, komplet publiczności i charyzma prezesa, która udzieliła się także żużlowcom sprawiły, że pierwsze spotkanie rozstrzygnęło się na ich korzyść. Początek nie wskazywał, że mecz zakończy się czternastopunktową zaliczką rybniczan. Ci, którzy twierdzą, że pomiędzy Ekstraligą, a jej zapleczem jest przepaść, to podczas niedzielnego meczu finałowego mogli się złapać za głowy. Zobaczyli bowiem speedway na najwyższym poziomie. W żadnym biegu nie było grama przypadku. Już na pierwszy rzut oka było widać, że o awans jeżdżą dwie solidne drużyny z papierami na najdroższą ligę świata.

Zmagania o medale w PGE Ekstralidze zainaugurował mecz na wrocławskim Stadionie Olimpijskim. O brąz walczyła Sparta Wrocław z Włókniarzem Częstochowa. Spotkanie choć nosiło miano "małego finału" to wizualnie wyglądało lepiej od meczu o złoto. Ekipy Rafała Dobruckiego i Marka Cieślaka pokazały żużel na światowym poziomie. Wrocławianie z premedytacją wykorzystywali błędy gości z Częstochowy i dobijali ich zespołową jazdą. Maciej Janowski i spółka jadą do Częstochowy ze sporą zaliczką, bo 12 punktów na torze nie leży, ale przecież w żużlu przymiotnik "niemożliwe" nie istnieje. Dobitnie potwierdził to jeden z półfinałów w Szwecji. Mikkel Michelsen i jego Smederna ma receptę na odrabianie dwunastopunktowej straty i to jeszcze na wyjeździe.

Kibice i eksperci nie zostawili suchej nitki na pojedynku o złoto, nazywając ten mecz po prostu nudnym. Twórców memów poniosło, gdyż porównali niedzielny finał z Gorzowa do ulicznego chodnika. O wszystkim decydował start, nie było oczekiwanych mijanek i pojedynków na łokcie. Wielu zadziwił występ Janusza Kołodzieja. Przyszłoroczny uczestnik SGP nie zanotował nawet jednego oczka. Największym "Bykiem" w ekipie Piotra Barona okazał się Piotr Pawlicki. Obrońcy tytułu są w na tyle komfortowej sytuacji, bo przed nimi mecz u siebie, a dwa punkty straty to nie jest praktycznie żadna strata. Będą mieli za sobą komplet leszczyńskiej publiczności, co z pewnością ich poniesie.

Niedzielne mecze udowodniły, że spotkanie, spotkaniu nierówne. Najbardziej "napompowany" pojedynek, czyli mecz pomiędzy Stalą Gorzów, a Unią Leszno okazał się nudny i niegodny miana "grande finale". Co innego walka o brąz, która stanowił najlepszą reklamę żużla w Polsce. Nie zawiodły także drużyny z Nice 1. Ligi Żużlowej. ROW Rybnik i Motor Lublin swoją jazdą pokazali, że nadają się do Ekstraligi. Na pocieszenie dodam, że to jeszcze nie koniec atrakcji. Przed nami ostatnie dni tygodnia, którego zwieńczeniem będą  mrożące żużlową krew w żyłach pojedynki. Jesienna aura przedłuży niepewność sympatyków czarnego sportu. Odpowiedź na pytanie, kto okaże się najlepszą drużyną w kraju, poznamy z tygodniowym opóźnieniem. Kibice na nudę raczej nie będą mogli narzekać. Jestem tego bardziej niż pewna. Radzę jedynie zaopatrzyć się w parasol, bo może okazać się zbawienny.

Źródło: WybrzeżeTV

Fot. Yesforphotos

Nie wyobrażam sobie Ekstraligi bez Falubazu

Sezon żużlowy na finiszu. Do rozegrania zostały ostatnie mecze finałowe, a po nich przyjdzie czas na baraże. Walka o Ekstraligę rozegra się pomiędzy Falubazem Zielona Góra i drużyną z Nice 1. Ligi Żużlowej. Dla zielonogórzan jest to pierwszy taki bój od kilku lat. Trudno było sobie wyobrazić fazę play - off bez Falubazu, a co dopiero PGE Ekstraligę. Przed podopiecznymi Adama Skórnickiego arcytrudne wyzwanie, bo nawet w samej końcówce dręczy ich pech. O kończącym się sezonie, przyczynach dramatycznej sytuacji drużyny jak i o celach indywidualnych opowiedział junior Falubazu Zielona Góra  - Sebastian Niedźwiedź.

Blondynka o sporcie: Zacznijmy od tego co najbardziej aktualne, czyli kontuzji Patryka Dudka. Złamana ręka lidera Falubazu stawia drużynę w bardzo niekorzystnej sytuacji przed batalią o Ekstraligę. Objawy paniki zaczęły się już pojawiać?

Sebastian Niedźwiedź: Jest to ogromny cios, bo Patryk jest liderem i jego obecność zawsze gwarantowała sporą liczbę punktów. Pozbawiono nas mocnego punktu.

W trwającym sezonie przez Falubaz przeszła plaga kontuzji. Po wygranej nad Unią Tarnów wydawać by się mogło, że wszystko pójdzie już z górki, ale w ćwierćfinale ligi szwedzkiej urazu nabawił się Piotr Protasiewicz, a później informacja o kontuzji Patryka. Można powiedzieć, że biednemu zawsze wiatr w oczy?

W tym roku mamy ogromnego pecha. Każdy stara się wykonywać swoją robotę najlepiej jak potrafi, ale na niektóre rzeczy nie mamy wpływu. Liczę, że do baraży wszystko się już ustabilizuje i będziemy walczyć o jak najlepszy wynik, czyli pozostanie w Ekstralidze.

Przed meczem z Unią Tarnów czuliście wyjątkowo dużą presję związaną z utrzymaniem Falubazu w PGE Ekstralidze?

Nasz spadek byłby ogromną sensacją. Sam nie wyobrażam sobie Ekstraligi bez Falubazu, bo jest to klub z wieloletnimi tradycjami. Przed meczem z Unią dało się odczuć tę "napinkę", a przecież byłem wtedy w trakcie leczenia kontuzji i obserwowałem wszystko z perspektywy parku maszyn. Chłopaki szli łeb w łeb i obrona przed spadkiem była pod znakiem zapytania. Całe szczęście udało się, a euforia na stadionie przypominała radość po zdobyciu medalu.

Zielonogórski klub reprezentujesz od wielu lat. W tym czasie zaznałeś jazdy o medale, a teraz przyszła pora na walkę o utrzymanie. Czujesz różnicę w podejściu do tych spotkań?

Jedziemy po to, żeby wygrać, więc ten stres odczuwa się w zarówno w jeździe o medale jak i o utrzymanie. W tym drugim przypadku wyzwanie jest jeszcze większe, bo jednym meczem mogliśmy zaprzepaścić to, na co pracowaliśmy cały sezon.

Fot. Mateusz Wójcik Photography

Wielu ekspertów twierdziło, że skład Falubazu na sezon 2018 nie pozwoli na walkę o medale, a bardziej o bój o utrzymanie. Czuliście sami, że Waszym przeznaczeniem będzie miejsce w dolnej części tabeli, a takie drużyny jak Unia Leszno, czy Stal Gorzów będą daleko poza zasięgiem?

W Lesznie, czy w Gorzowie są nazwiska. Twierdzę, że tegoroczny skład nie był zły, bo mieliśmy grono fajnych chłopaków. Trafiało się niestety tak, że w jednym tygodniu ktoś miał dobry mecz, za to drugi, łapał zadyszkę. W następnym ten co miał zadyszkę, robił dużo punktów, a ktoś inny zaliczał gorsze spotkanie. Nie było równości w naszej jeździe.

Kontuzje i wahania formy są głównymi sprawcami niskiej pozycji Falubazu?

Tak, to były największe minusy tego sezonu. Nie sprzyjał nam także tor w Zielonej Górze i byliśmy ubożsi o atut własnego toru. Składowa tych trzech, zadecydowała o tak niskiej pozycji w tabeli.

Ciebie z jazdy w "meczu o wszystko" wykluczyła kontuzja. Złość po tym urazie była spotęgowana przez fakt, że nie pomożesz drużynie w tym najważniejszym momencie?

Złość oczywiście była, bo to jest kolejny sezon z rzędu, w którym kontuzja dotyka mnie na koniec sezonu. Łapię formę, chcę pokazać się światu z najlepszej strony i nagle wpada kontuzja i zaprzepaszcza to, na co tak ciężko pracowałem. Mimo to nie poddaje się i robię wszystko, by wracać coraz silniejszym.

O ile przegrałeś walkę z czasem?

To była kwestia kilku dni, bo dość szybko zacząłem chodzić o kulach, później wyjście na tor i zrobienie całego kółka dużo mi dało, bo noga zaczęła zupełnie inaczej pracować. Lekarze z CMS Olimp, w tym doktor Zapotoczny, robili wszystko, bym mógł wrócić jak najszybciej.

Fot. Foto Forysiak

Wracasz do dyspozycji, którą prezentowałeś przed skręceniem kostki?

Jestem już po treningu z chłopakami. Ścigaliśmy się spod taśmy i nie czułem żadnego regresu formy. Stopa oczywiście jest trochę słabsza, bo leżakowała przez pewien czas, ale wracam do tego, co było przed urazem.

Pomimo młodego wieku, jesteś żużlowcem mocno doświadczonym przez kontuzje. Powiedz, który powrót jest dla Ciebie trudniejszy: fizyczny, czy psychiczny?

Jedno i drugie odgrywa istotną rolę. Fizycznie trzeba nadrabiać zaległości, a w głowie pojawiają się niepotrzebne myśli. Za każdym razem udawało mi się wracać i również czułem się silniejszy.

Zastanawiasz się, w którym miejscu mógłbyś być, gdyby nie wszystkie urazy?

Z pewnością byłbym dalej. Przez kontuzje straciłem dużo czasu, jazdy i doświadczenia. Kiedy chłopaki jeździli i zasuwali, ja siedziałem w domu i oglądałem.

Trwający sezon jest Twoim ostatnim w formacji juniorskiej. Czujesz się gotowy na seniorskie ściganie?

Zależy od tego jak będą wyglądać moje ścieżki. Sezon jeszcze trwa i chcę się w nim pokazać z jak najlepszej strony. Nie wiem co będzie za rok. Żużel jest sportem, w którym ogromną rolę odgrywają pieniądze. Na pewno podejmę wyzwanie i będę walczyć dalej.

Fot. www.falubaz.com

Sprzętowo już się przygotowujesz do następnej wiosny?

Mam plan wymiany parku maszyn i myślę o nowych rzeczach. Kontuzje pokrzyżowały mi wiele planów związanych z inwestycjami w sprzęt, bo trochę pieniędzy uciekło. Całą uwagę skupiam jeszcze na tym sezonie, a na myślenie o przyszłym sezonie będę miał czas zimą.

Widzisz swoje nazwisko w ekstraligowych składach, czy jesteś realistą i wiesz, że trzeba będzie zejść do niższej ligi, by szukać regularnej jazdy?

Chciałbym zostać w Ekstralidze, ale to zależy od klubów i ich zainteresowania moją osobą. Ważną rolę będzie odgrywał także sprzęt, bo tego typu wzmocnienie będzie obowiązkiem. Walkę podejmę, ale co będzie, zobaczymy.

Kończąc naszą rozmowę, powiedz mi proszę, czy Ekstraliga czymś Cię zaskoczyła w obecnym sezonie? Oczywiście poza miejscem Falubazu.

Było kilka spotkań, których rezultat zaskakiwał, ale to jest speedway i tutaj wszystko jest nieprzewidywalne.

W momencie poznania składów Unii Leszno i Stali Gorzów nie wierzyłeś, że mogą zajść do wielkiego finału?

Od początku było wiadomo, że z takimi składami będą raczej w czołówce. Sezon sezonowi nierówny, ale tam jeżdżą zawodnicy, którzy osiągnęli bardzo dużo w żużlu i z takim doświadczeniem nie są chłopcami do bicia.

Kto lepszy w barażach: Motor Lublin, czy ROW Rybnik?

Oba zespoły są mocne i w Lublinie wszystko może się jeszcze zdarzyć.

Czego Ci życzyć na nadchodzący i niezwykle trudny czas?

Zdecydowanie, żeby obyło się bez kontuzji, a z resztą sobie poradzę.

Fot. Yesforphotos

O Polaku, który dotknął NBA

Wyobraźmy sobie obóz, który skupia najbardziej perspektywicznych koszykarzy, a organizatorem jest NBA. Uczestniczy w nim także dwójka Polaków. Teoretycznie, trudne zadanie dla wyobraźni, ale w życiu jak najbardziej realne. Z trwającego tydzień NBA Global Camp powrócił Michał Kolenda - zawodnik Trefla Sopot, który mógł zaprezentować swoje umiejętności skautom z Europy, a także sprawdzić się na tle koszykarzy z innych lig. O tym, co sądzi o organizacji takich zawodów, z jakim bagażem powrócił, a także o bracie i lidze Michał opowiedział w poniższym wywiadzie.

Blondynka o sporcie: Zacznijmy od tego, czym żyła koszykarska Polska, czyli Twojego udziału w Global Camp, który organizowała liga NBA. Jakie były Twoje pierwsze odczucia?
Michał Kolenda: NBA jest marzeniem każdego chłopaka grającego w koszykówkę. Miałem świadomość w czym będę uczestniczył, ale przyznaję także, że początkowo byłem  strasznie podekscytowany. Każdy chłopak grający w koszykówkę marzy o NBA, a przez udział w Campie mogłem dotknąć tego marzenia.


Dużą szkołę koszykówki stamtąd wywiozłeś?
Szczerze, to nie zdobyłem za dużo typowo koszykarskiej szkoły. Nie było tam czasu na ćwiczenie warsztatu. Dni obozu wykorzystywano na sprawdzenie zawodnika pod względem fizycznym, wykonanie pomiarów i badań. Wszystko wychodziło w grze, którą mieliśmy codziennie na zakończenie każdego dnia. Pomiędzy nimi mieliśmy gierki, ale odbywały się bardziej w celu pokazania, co mamy grać. Były jeszcze konkursy rzutowe, których rezultaty były skrupulatnie zapisywane. Można powiedzieć, że zbyt wielu rzeczy się tam nie nauczyłem, ale sporo sobie uświadomiłem.


Co takiego sobie uświadomiłeś?
Przede wszystkim fakt, że w zasięgu wzroku mam możliwość zrobienia czegoś niezwykłego w swoim życiu, ale musi iść za tym cięższa praca i poświęcenie.

źródło: www.treflsopot.pl

Global Camp skupia młodych i perspektywicznych koszykarzy. Udział w takim wydarzeniu pozwolił na wzrost samooceny?
Tak zwana sodówka mi nie uderzyła. Odebrałem to jako nagrodę za ciężką pracę, ale również motywację, by zajść jeszcze dalej. Dzięki temu miałem również możliwość pokazania się przed wieloma wpływowymi osobami ze świata koszykarskiego, jak i nawiązania nowych znajomości.


W aspektach fizycznych dostaliście porządny wycisk?
Wszystko odbywało się na zasadzie testów, czyli prezentowaliśmy taki poziom na jaki byliśmy przygotowani. Nie było takich aspektów, w którym dostaliśmy mocno w kość. Trzeba było przebiec sprint, oczywiście jak najszybciej się dało. Sprawdzano szybkość reakcji, zmiany kierunków, czyli nic takiego co mogłoby męczyć.


Czyli nie miałeś możliwości porównania intensywności treningów w ligach zagranicznych z tymi obowiązującymi w Polsce?
Porównać nie mogłem, choć patrząc na to, jak prezentowali się zawodnicy z innych lig, można było wywnioskować, że szkolenie odgrywało ważną rolę, ale najważniejsze były te warunki, które zawodnicy posiadają od urodzenia i z biegiem lat uczą się ich wykorzystywania. Mam tutaj na myśli chociażby rozpiętość ramion, której nie da się wyćwiczyć, z tym trzeba się urodzić.


Wśród uczestników byli tacy, których widziałeś i mogłeś w ciemno założyć, że za parę lat będą brylować na najważniejszych parkietach?
Kiedy siedzisz w jednej szatni i widzisz zawodników spośród których jeden gra w Eurolidze, drugi w lidze hiszpańskiej, inny w greckiej, to mimowolnie jesteś pod wrażeniem. Taka anegdotka, gdy siedzieliśmy z Marcelem (red. Marcel Ponitka - zawodnik Asseco Gdynia) na kolacji i obserwowaliśmy: jeden, czy drugi są zdobywcami mistrzostw swoich państw, z czołowych lig europejskich i wśród nich jesteśmy my - dwójka chłopaków z Polski.


Czyżby pojawiły się kompleksy?
Bardziej szok na widok niektórych "mutantów koszykówki", którzy byli wielcy, mieli ogromne "łapska" wysoko skakali i do tego byli jeszcze niezwykle szybcy. Gra natomiast wszystko weryfikowała. Warunki trzeba umieć wykorzystywać, więc nie czułem się gorszy. Początkowo, gdy zobaczyłem jak prezentują się na wszystkich testach, pomyślałem "co ja tutaj robię", zaś w gierce mi przechodziło. Bywały momenty, że czułem się nawet lepszy od nich.


W czym mogłeś przewyższyć wspomnianych wcześniej "mutantów"?
Zaangażowaniem w obronie, umiejętnością czytania gry.

źródło: www.plk.pl

Udział w tego typu zawodach jest najlepszym sposobem na to, by znaleźć się w notesie skautów?
Jeśli mam być szczery, to skauci, którzy tam byli, wielu zawodników mają w swoich notesach od lat. Taki Camp, gdzie zjeżdżają najlepsi z najlepszych, jest dopełnieniem formalności. Daje możliwość poznania zawodnika, rozmowy z nim. Skauci na co dzień funkcjonują w ukryciu, a Camp jest okazją by zapoznać się z osobą, którą się obserwuje.


Z międzynarodowych wojaży wróćmy na polskie podwórko. W jednym z wywiadów nagranych na potrzeby klubowej telewizji, wspomniałeś, że z dwójki Kolendów to właśnie Twój młodszy brat - Łukasz zrobi większą karierę. Czym Ci imponuje, że wróżysz mu większe sukcesy?
To jest mój brat i zawsze będę mówić, że jest ode mnie lepszy, a on będzie mówił, że ja. (śmiech) Tak poważnie, to Łukasz jak na swój wiek jest bardzo zdeterminowany i wie, czego chce. Nie boi się żadnych wyzwań, wręcz bardzo je lubi i jest przebojowy. W normalnym życiu może to kogoś irytować, ale w sporcie taka przebojowość jest ważną cechą. Jeżeli dalej będzie pracował tak jak to robi obecnie, to może zajść bardzo wysoko. Sodówka raczej w jego głowę nie wpadnie, bo nasi rodzice bardzo o to dbają i chwała im za to.


Dzielą Was 2 lata różnicy. Ty jako ten starszy musiałeś czasem powiedzieć do brata "ogarnij się"?
Oczywiście. Po każdym jego dobrym występie musi być kubeł zimnej wody wylany przez starszego brata, żeby mi zaraz nie kazał robić czegoś, dlatego że lepiej zagrał. Różnica wiekowa musi być podkreślana. Nie chcę go tym demotywować, to jest nasza braterska formalność. Łukasz po moich lepszych występach robi to samo, więc żyjemy w takiej symbiozie.


Jesteście mocno krytyczni w stosunku do siebie?
Jeśli źle idzie to tłumaczymy sobie, że tak musi być i niedługo będzie szansa na to, by się poprawić. Zdarzają się gorsze momenty, ale nie jesteśmy z bratem typem osób, które zbyt długo tkwią w przeszłości. Wolimy patrzeć w przyszłość. Wiemy w jakim miejscu jesteśmy, co możemy osiągnąć, bo i tak wszystko zależy od nas.


Wyobrażacie sobie, że kiedyś Wasze ścieżki się rozejdą?
Póki co, nie zanosi się na to, bo brat ma długi kontrakt. Ja mam jeszcze rok, ale za to z opcją przedłużenia, a dodam, że bardzo lubię grać w Sopocie. Jesteśmy szczęśliwi, że trafiliśmy tutaj razem i udało się zrobić sporo w młodym wieku. Rozwijamy się, chcemy iść do przodu, ale ta rozłąka z pewnością kiedyś nadejdzie. Obecnie jesteśmy w pakiecie, ale kto wie jak długo?

źródło: www.sopot.pl

Wasz stopniowy rozwój w Treflu, sposób w jaki wprowadzano Was do seniorskiej drużyny pokazuje, że klub miał w stosunku do Was plan długoterminowy.
Jesteśmy w stałym kontakcie z prezesami, sztabem. Informuje się nas o wszystkim z dużym wyprzedzeniem. Z bratem mamy zaufanie do klubu, a klub ma do nas. Wiemy, czego możemy po sobie się spodziewać. Rozmawiamy ze sobą otwarcie. Mamy dialog, współpracę, która pozwala nam na spokojny rozwój.



Wspomniany spokój i szczerość, o którą zadbał klub, pozwoliły Wam znaleźć się w miejscu, w którym jesteście obecnie?
To są te główne czynniki, które zadecydowały o dobrym funkcjonowaniu tego projektu, który klub z nami stworzył.


Stworzyliście w Sopocie "Kolenda Projekt"?
Powiedzmy, powiedzmy. Mamy tutaj także stabilizację, która pozwala nam nie myśleć o rzeczach zbędnych, na przykład: "co będę robił za rok?", "gdzie będę grał?"  Takie myśli często przeszkadzają sportowcom. My możemy myśleć tylko o pracy, o wykorzystywaniu szans. Pewność, że nic niespodziewanego się tutaj nie wydarzy sprawia, że możemy się spokojnie rozwijać i czuć tutaj dobrze.


Co Twoim zdaniem charakteryzuje naszą ligę?
Jest bardzo fizyczna. Podkreślają to wszyscy zagraniczni zawodnicy i trenerzy. Liga hiszpańska z kolei opiera się na technice, cwaniactwie. U nas trzeba się trochę "naparzać". Czasami dobrzy koszykarze, którzy do Polski trafiają z lig zagranicznych, mają problem, by odnaleźć się w PLK. Intensywność i ilość walki na parkiecie sprawiały, że niektórzy potrzebowali czasu, by przywyknąć. Jest dobrym sprawdzianem dla młodych zawodników, bo przychodząc z niższych lig, zderzają się ze ścianą. Szybko zobaczą ile pracy należy włożyć, żeby się utrzymać i z czasem pomyśleć o rozwoju w innej lidze.

źródło: www.trojmiasto.pl

Przed Treflem nowy sezon. Z mocno przebudowaną drużyną myślicie o czymś więcej niż jedynie utrzymanie, które patrząc na skład powinno być obowiązkiem?
Nie jest tajemnicą fakt, że w tym roku mamy mniejszy budżet. W poprzednim sezonie mogliśmy głośno powiedzieć, że chcemy grać w play - offach. Przegraliśmy je minimalnie. Utrzymanie nie jest celem, a musem. Celem z pewnością będzie walka w każdym meczu, brak kalkulacji. Chcemy wychodzić i bić się o każdy punkt, o każdą wygraną. Faza play-off byłaby nagrodą za to, o czym wspomniałem, ale nie wychylałbym się tak mocno.


Na zakończenie powiedz proszę, czego Ci życzyć na nadchodzący czas?
Zdrowia, zawsze zdrowia.


Tego Ci oczywiście życzę. Dziękuję za rozmowę!
Dziękuję!

Fot. Justyna Liwocha

Każdy gryzie trawę, a na końcu i tak wygrywa Legia Warszawa

Nowi właściciele, ale błędy te same. Ruchy transferowe Mistrza Polski, a od drugiego maja także zdobywcy Pucharu Polski, wołają o pomstę do nieba. Ich gra momentami przypominała walkę o utrzymanie niż o mistrzostwo. Można przegrywać z najsłabszymi drużynami ligi, ale na końcu i tak obronić tytuł, bo przecież mniej mądry ma zawsze szczęście?

Fot. Justyna Liwocha

Cechą charakterystyczną Lotto Ekstraklasy jest nieprzewidywalność. Trzeba mieć ogromną wyobraźnie, aby trafnie przewidzieć wyniki kolejki. Mnie to nigdy nie przeszkadza, o ile to, w co wierzyłam przez cały sezon i była na wszystko realna szansa, nie pada w gruzach. Okres przygotowawczy przed trwającym sezonem śledziłam z maksymalną uwagą, ponieważ wiedziałam, że trwające w czerwcu Młodzieżowe Mistrzostwa U-21, który odbywały się w Polsce, pozwolą na wybicie się wielu zawodników. Tak też się stało. Zawodnicy tacy jak: Jan Bednarek, Tomasz Kędziora, Dawid Kownacki, Przemysław Szymiński, Radosław Murawski zmienili polski klub na zagraniczny. Drużyny, w których grali owszem straciły dobrych zawodników, ale zyskały ogromne pieniądze z ich sprzedaży. Kluby zarobiły, a piłkarze rozwijają się.

źródło: www.laczynaspilka.pl

Przepustką na Euro U-21 była dobra gra w klubie. Taką popisali się Jarosław Niezgoda, czy Patryk Lipski. Odejście z Ruchu Chorzów tego drugiego jest bardzo skomplikowaną historią, ale ważne że Patryk znalazł klub, w którym gra i z meczu na mecz wygląda coraz lepiej. Ruch Chorzów nie mógł rościć sobie praw do Jarosława Niezgody, ponieważ był on  piłkarzem Legii Warszawa grającym na wypożyczeniu w Chorzowie. Bramki napastnika pozwoliły mu na powrót do Warszawy, ale przez długi czas był drugo, a nawet trzecioplanową postacią ekipy z Łazienkowskiej. Okres wypożyczeń skończył się w czerwcu także dla Konrada Michalaka i Mateusza Wieteski. Obaj zrobili furorę na boiskach I ligi, gdzie byli wypożyczeni. Legia miałaby do dyspozycji solidnego obrońcę i szybkiego pomocnika, którzy mogliby wzmocnić drużynę. Słowo „mogliby” jest tu słowem -  klucz. Mateusz Wieteska sam wybrał klub, zaś Michalaka ponownie wypożyczono, tym razem do Wisły Płock. Nie są to ruchy podyktowane dobrą sytuacją  kadrową, bo kilka tygodni później włodarze Wojskowych ściągają na te pozycje piłkarzy spoza Polski za horrendalne sumy. Pensja jednego z takich zawodników to 3 pensje dla młodych wychowanków. Gdzie w tym jakakolwiek logika?

źródło: www.legia.com

Mateusz Wieteska stanowi podstawę defensywy Górnika Zabrze. Jest jednym z najbardziej bramkostrzelnych obrońców w lidze. W Legii na jego pozycji gra Michał Pazdan. Ktoś słyszał o strzelonych przez niego bramkach? Poza samobójczymi oczywiście. Drużyna z Zabrza występuje jako beniaminek w trwającym sezonie. Na nadmiar pieniędzy nie narzekają, dlatego uznali, że poszukają piłkarskich perełek na własnym podwórku. Taki sposobem odnaleźli i pozwolili wybić się Szymonowi Żurkowskiemu, Tomaszowi Losce, czy nawet Rafale Kurzawie. Rok temu prawie nikt o nich nie słyszał, a dzisiaj jest niemal pewne, że po Żurkowskiego zgłaszają się kluby spoza Polski, razem z Loską grają w kadrze U-21, a talent i lewą nogę Kurzawy docenił Adam Nawałka wysyłając mu powołanie do reprezentacji. „Potrzeba jest matką wynalazków” - Górnik chce powrócić do sukcesów sprzed lat swoimi wychowankami, zawodnikami, którzy grali w pobliskich szkółkach. Jesień należała absolutnie do nich. Wiosnę zaczęli źle, bo stracili miejsce na podium, ulegli Legii Warszawa w półfinale Pucharu Polski, choć zdecydowanie bardziej zasłużyli na grę na Stadionie Narodowym. Zabrakło szczęścia, które niewątpliwie towarzyszy Legii od końca rundy zasadniczej Lotto Ekstraklasy.




Klub z Łazienkowskiej nie potrafi docenić tego co ma. Włodarze potrafią wydawać pieniądze na zawodników z zagranicy, którzy mają wyraźną nadwagę. Nie prezentują takich umiejętności, by zabierać miejsce w składzie Michalakowi, czy Wietesce. Gdyby nie trenerzy Jacek Magiera, a później Romeo Jozak swoich szans na grę nie miałby nawet Jarosław Niezgoda, czy Sebastian Szymański, których można śmiało uznać za objawienie sezonu. Niezgoda regularnie wpisuje się na listę strzelców, a Szymański imponuje umiejętnościami technicznymi. Wymawiając nazwiska zawodników Legii Warszawa można połamać język, ale na szczęście dwójka młodych, perspektywicznych Polaków poprawiają reputację stołecznego klubu w moich oczach.

źródło: www.legionisci.com

Wiekowo zawodnicy Legii Warszawa w porównaniu z Górnikiem Zabrze, czy nawet Wisłą Płock wyglądają jak weterani. Zespół Jerzego Brzęczka również zaczyna stawiać na młodych. Widać stopniowe wprowadzanie młodzieży, by mogli jak najwięcej korzystać z doświadczenia starszych zawodników. Skutkuje to tym, że Wisła Płock jest na dwie kolejki przed końcem 5. drużyną i ma realne szanse na występy w europejskich pucharach. Na swoją pozycję pracowała przez cały sezon. Zaliczała lepsze i gorsze występy, jak to w lidze, ale ich gra cieszyła oko sympatyków polskiej piłki. A co robiła w tym czasie Legia Warszawa? Przegrywała z Górnikiem Zabrze, Arką Gdynia, Koroną Kielce, a nawet Termaliką Nieciecza. Dzisiaj „we własnych nogach” ma szansę na dublet. Puchar Polski już ma, bo Arka Gdynia nie pokazała całości swoich umiejętności podczas finału, a od Mistrzostwa Polski również nie dzieli jej wiele.

źródło: www.sport.pl

Jeśli ktoś szuka recepty na przysłowiowego „farta” proszę napisać do Legii Warszawa. Może podzieli się swoim przepisem, talizmanem etc. Nieprzewidywalność Lotto Ekstraklasy jest pięknym zjawiskiem, ale do czasu, kiedy nie zabiera tytułów zespołom, które solidnie, regularnie grały przez cały sezon. Patrząc na sytuację w tabeli zastanawiam się komu sprzyja szczęście: lepszym, czy głupszym?

Największą frajdę z dobrych występów mam ja!

Trefl jako ligowy "killer", objawienie sezonu? Coś jest na rzeczy, ale warto podkreślić, że latem niewiele brakowało, aby  Gdańskich Lwów nie było w Plus Lidze. Patrząc na to, co wyczyniają na ligowych boiskach, ich nieobecność byłaby stratą dla polskiej siatkówki. Dużo o minionych problemach, grze w klubie nieakceptującym porażek i odpowiedź na pytanie, czy mamy kryzys w polskiej siatkówce? Zapraszam do wywiadu z Arturem Szalpukiem - przyjmującym Trefla Gdańsk i polskiej reprezentacji.

 
Blondynka o sporcie: Chciałabym zacząć od serii dziewięciu ligowych spotkań bez porażki. Taka liczba robi wrażenie?
Artur Szalpuk: Seria serią, ale najważniejsze, że gramy fajną siatkówkę i wygrywamy mecze.





Okazała liczba zwycięstw sprawiła, że myśl o grze w fazie    play-off jest już niemalże pewna?
Istnieje jeszcze minimalne prawdopodobieństwo, że wypadniemy, ale osobiście w to nie wierzę. W pozostałych czterech spotkaniach musimy zdobyć jeszcze kilka punktów, by całkowicie przypieczętować awans.





Coraz śmielej myślicie też o medalach?
Może nie o medalach, bo najpierw trzeba awansować do półfinałów, a będą to strasznie ważne mecze. Jedna porażka w półfinałowych spotkaniach może przekreślić to, na co tak bardzo ciężko pracowaliśmy. Nie powiem, że straci to sens, ale bardzo nas  rozczaruje.





Wrócę jeszcze do Waszego zwycięstwa w Pucharze Polski. Kto był bardziej zaskoczony wygraną: Wy, czy środowisko siatkarskie?
Raczej wszyscy dookoła. Wierzyliśmy w to, że możemy zdobyć Puchar Polski. Podczas tych spotkań wszystko nam zapaliło, zagrało. Pokazaliśmy, że jako drużyna jesteśmy bardzo silni i umiemy zagrać świetną siatkówkę w tych najważniejszych momentach, oczywiście jak na tamtą chwilę.

źródło: facebook/ Trefl Gdańsk

Podobają się Wam występy w roli "niespodzianek"?
Przed Pucharem nie szło nam zupełnie z topowymi drużynami to fakt, ale zawsze wiedzieliśmy na jaką grę nas stać. Nie zawsze wszystko "trybiło" w naszej siatkarskiej maszynie, może potrzebowaliśmy więcej czasu niż inne ekipy? Z pewnością będzie co wspominać po tym sezonie.




Obserwując jak eliminujecie kolejne zespoły, które były faworytami, można Wam śmiało przypiąć łatkę "siatkarskiego killera".
Nigdy nie spojrzałem na drużynę jako "killerów", ale może coś w tym być.



Wasze dobre występy w lidze nie odzwierciedlają tego, że latem istniało wysokie prawdopodobieństwo braku Trefla Gdańsk w Plus Lidze.
To była bardzo niekomfortowa sytuacja dla nas, dużo niepewności. W pewnym momencie myślałem, że to wszystko upadnie. Trenowałem tutaj ze świadomością, że kiedy trzeba będzie szukać nowego klubu, będę w formie. Cieszy mnie fakt, że wszystko dobrze się skończyło. Wychodzi z tego ciekawa historia o klubie, który mógł nie wystartować w lidze, a zdobywa Puchar Polski i daj Boże, żeby dalej było tak dobrze. Początek był dla mnie bardzo trudnym okresem, ale kiedy się gra to takie sprawy ulatują, zapomina się o nich.



Macie już zagwarantowany spokój, który pozwala Wam się całkowicie skupić na grze?
Prezes na początku sezonu zapowiedział nam, że będą opóźnienia. Osobiście zagwarantował uregulowanie wszystkiego i mi daje to komfort i spokój, żeby myśleć tylko o siatkówce.




Deklaracje Prezesa Was uspokoiły, czy jednak szatnia była dobrym duchem, który nie pozwalał się łamać?
Zdecydowanie szatnia potrafiła się zebrać w tym trudnym momencie, dużo również pomógł Andrea. Wszyscy przychodzili na treningi, każdy dawał z siebie 100%, więc myślę, że spisaliśmy się jako grupa.



Wracając już do Twojej kariery. Odszedłeś z Bełchatowa po zdobyciu wicemistrzostwa Polski. Nie był to dla Ciebie udany sezon mimo trofea?
Medalu sam nie zdobyłem, byłem tylko w drużynie, która go wywalczyła. Nie zapadło to wyjątkowo w mojej pamięci, ale nie nazwałbym tego sezonu straconym, czy nieudanym. Grając w Skrze, w pewnym momencie musiałem wyłączyć myślenie, robić to co do mnie należy i skupiać się na trenowaniu. Dzięki temu mogę powiedzieć, że dobrze przepracowałem tamten okres, choć brakowało ligowego grania. Nie był to sezon całkowicie nieudany, tylko trochę pechowy i nie taki jaki bym chciał.




Głód gry był najważniejszym powodem Twojego odejścia ze Skry Bełchatów?
Tak, tylko ten. Był moment, że grałem w zespole, później nie grałem wcale, nawet wtedy, gdy szanse dostawali pozostali rezerwowi. Strasznie niefajny okres i bardzo się cieszę, że trafiłem do Trefla, czyli do klubu, w którym trener mnie ceni, podoba mu się mój styl gry i widzi mnie w składzie.

źródło: facebook/ Trefl Gdańsk

Wspomniałeś o trenerze. Jak Ci się współpracuje z trenerem Anastazim?
Bardzo dobrze, nie mogę na nic narzekać i jestem zadowolony z naszej współpracy. Myślę, że jest ona dla mnie bardzo korzystna.



Twój progres jako zawodnika pod wodzą włoskiego szkoleniowca wygląda tak jak zakładałeś?
Nie robię takich zestawień. Nie planuję, że w danym sezonie będę robił 60% w ataku, 60% w przyjęciu. Progres jest czymś takim, co często trudno zauważyć, bo nagle możesz zrobić na boisku coś, czego wcześniej nie wykonywałeś. Czuję, że się rozwijam, z roku na rok. Nawet w tym okresie, kiedy nie grałem w Bełchatowie.



Trener Andrea Anastazi bardzo Cię chwali w mediach, zachwala Twoją grę. Na treningach również jest tak miło, czy potrafi odpowiednio "wpłynąć" na drużynę?
Z tego co słyszałem to w tym sezonie jest bardzo spokojny, choć parę razy "dostało mi się po głowie". Na pewno na nikogo się nie obraża, co jest ważne. Jak trzeba to zwróci uwagę: czasem słusznie, czasem mniej, ale to normalne.





Zaufanie, którym darzy Cię Andrea motywuje Cię jeszcze bardziej?
Zaufanie jest bardzo ważne w siatkówce. Ciężko się gra w sytuacjach, kiedy popełnisz 2,3 błędy i trener cię zmienia. Wtedy próbujesz grać bezbłędnie, co czasami nie przynosi oczekiwanych efektów. Po ostatnim sezonie pomaga mi to grać i pokazywać się z lepszej strony na treningach.




Oprócz wyników drużyny, warto wspomnieć o Twoich nagrodach indywidualnych.
Indywidualne nagrody to już dodatki. Nie przywiązuję do tego większej wagi. Najlepsze są sukcesy drużyny, a kto zostanie doceniony indywidualnie, nie ma większego znaczenia.

źródło: facebook/ Trefl Gdańsk

Jednak wybrałeś najlepszy sposób na podziękowanie trenerowi za zaufanie.
Proszę mi wierzyć, że największą frajdę z dobrych występów mam ja. Jestem wtedy najszczęśliwszy i cieszy się także rodzina, dziewczyna. Robię to dla siebie przede wszystkim, bo nie lubię swoich słabszych występów. Roznosi mnie wtedy.




Jakie mankamenty dostrzegasz w swojej grze?
Żadnych. Nie no żartuję. Jest ich wiele i musiałbym tu podać każdy element siatkówki, bo widzę, że w każdym mógłbym się poprawić i rozwinąć.



Zanim trafiłeś do Gdańska, zwiedziłeś sporo polskich klubów. Okres tych częstych zmian dał Ci dużo zarówno sportowo jak i życiowo?
Każdy z klubów odegrał ważną rolę w moim życiu siatkarskim i prywatnym. Jak na młodego zawodnika to zwiedziłem sporo miast, ale nie przeszkadzało mi to. Brak stabilizacji, przeprowadzki raczej  mi pomogły, aniżeli zaszkodziły w życiu.



A siatkarsko?
W Warszawie były moje początki. Następnie poszedłem do Cerradu Radom, gdzie pod wodzą Raula Lozano zagraliśmy przyzwoity sezon, choć z perspektywy czasu myślę, że można było ugrać jeszcze więcej. O Raulu mówiło się, że wyciągnął polską siatkówkę z "czarnej dziury". Skra Bełchatów to klub z czołówki i tam zobaczyłem od środka jak to jest być faworytem w każdym meczu. W Bełchatowie nie akceptuje się porażki z nikim. Z jednej strony jest to przydatne, ale z drugiej bywa dodatkową presją. Zawsze miałem szczęście do szatni, ale w Gdańsku tworzymy świetną ekipą na boisku jak i poza nim. Może to wpływ morza?

źródło: www.nowiny.pl

Wcześniej zagaiłeś temat polskiej siatkówki. Często podkreślasz, że nie ekscytował Cię wybór nowego selekcjonera naszej kadry.
Drugi rok z rzędu wokół tych wyborów tworzy się medialna otoczka. Sporo spekulacji, sprzecznych informacji. Wiedziałem kto jest kandydatem, kto został wybrany do trójki. Wyboru i tak dokonywał Polski Związek Siatkówki, więc ja nie miałem wpływu na to. Interesuje mnie to, czy wybrany szkoleniowiec będzie mnie widział w swojej drużynie.




Wierzysz na tyle w swoje umiejętności, żeby mieć poczucie, że u każdego trenera zasługujesz na grę?
Wierzę w swoje umiejętności, ale nie na tyle, żeby być pewnym powołania u każdego trenera. On dobiera zawodników do swojej wizji zespołu. Moja rola sprowadza się do jak najlepszych występów na boiskach ligowych i jeśli trener kadry to zauważy i będzie mnie chciał u siebie, postaram się to wykorzystać i udowodnić, że warto było na mnie postawić.



Z siatkarskiego punktu widzenia, wierzysz w teorie mediów o "kryzysie polskiej siatkówki"?
Sądzę, że są to mocno przesadzone teorie. W Polsce jest tendencja, że wystarczy przegrać mecz, by dostać mocniej po głowie. Właśnie dlatego staram się nie czytać, odcinać od takich rzeczy.




Zbyt szybko Polacy przyzwyczajają się do dobrego?
Najlepiej byłoby gdybyśmy wszystkie zawody wygrywali 3:0 i przywozili złote medale. Odkąd pamiętam to tak funkcjonowała tylko reprezentacja Brazylii, choć im też zdarzyła się powinąć noga.


Odcinając się od spekulacji, narzekań, powiedz czego Ci życzyć na te trudne, nadchodzące tygodnie?
Zdrowia! Jak jest zdrowie to reszta sama się ułoży.

fot. Yesforphotos

Z okazji zbliżających się świąt Wielkanocnych przyjmijcie najserdeczniejsze życzenia! Zdrowych, pogodnych świąt, w gronie najbliższych Wam osób!